In Miroirs No. 3 vertelt regisseur Christian Petzold een intiem en mysterieus verhaal over de kwetsbaarheid van het leven, verlies, wanhoop en liefde. Met zijn herkenbare poëtische en warme beeldtaal geeft hij vorm aan complexe menselijke emoties waarbij muziek, stilte en een blik vaak meer zeggen dan woorden. 

Tijdens een weekend op het platteland overleeft Laura, een pianostudente uit Berlijn, op wonderbaarlijke wijze een auto-ongeluk. Fysiek ongedeerd maar diep geschokt wordt ze opgevangen door Betty, die getuige was van de crash. Laura geniet van Betty's moederlijke zorg en het samenzijn in haar pittoreske landhuis, waar ook haar man en zoon zich langzaam openstellen. Het is een bijna zorgeloze, gelukkige tijd, een nazomerdroom waaraan Laura en het gezin zich maar al te graag overgeven. Maar er is iets mis, een diepe, donkere pijn die hen verbindt maar onuitgesproken blijft. Langzaam maar zeker haalt het verleden het viertal in en moet Laura in het reine komen met haar eigen leven.

De vierde samenwerking met vaste muze Paula Beer – na Transit, Undine en Roter Himmel - leverde Petzold een première op in het programma Quinzaine des réalisateurs in Cannes, waar zijn unieke stijl en het sterke acteerwerk hoge ogen gooide. Petzold modelleerde zijn film naar de structuur van Maurice Ravels pianocyclus Miroirs, waarvan het derde deel Une barque sur l'océan (Een boot op de oceaan) heet.