Mara helpt Lisa verhuizen, want zij verlaat het gezamenlijke hippe huis en gaat op zichzelf wonen. Iedereen komt meehelpen. Maar terwijl ze vrolijk in de weer lijken met het verplaatsen van dozen en schilderen van muren, zindert het onder de oppervlakte. Mara trekt een spoor van kleine catastrofes door het nieuwe appartement van Lisa. De aardige klusjesman wordt door de jonge vrouwen doorgegeven als een seksspeeltje. Er worden geheime glimlachjes uitgewisseld en de onderlinge gesprekken waarin onzekerheden op fascinerende wijze worden gecamoufleerd nemen bizarre wendingen. De tweeling regisseurs Ramon en Silvan Zürcher hebben een volkomen eigen filmtaal ontwikkeld, waarin de kleuren van het scherm afspatten. Een heel mooie en pure film, maar ook irritant, net zo’n satijnen stofje dat begint te rafelen en waar je dan aan blijft trekken totdat je het helemaal stuk maakt. Als een echt goed gedicht, of een film van Roy Andersson.